Op weg naar Sodere 13 april

Een vriend van Tadesse is vandaag en morgen onze chauffeur. Alleen reizen door Ethiopie is geen optie. Ten eerste is het verkeer een chaos en ten tweede staat er nergens iets aangegeven en kunnen routes zomaar afgesloten zijn. Abara is een buurjongen geweest op de boerderij van Tadesses ouders. Hij is rond de vijftig schatten we en heeft een vrouw en vier kinderen. Hij begeleid vijfdaagse groepsreizen voor buitenlanders en heeft nu vakantie. Dit levert hem wat extra geld op. Wij betalen hem 1400 birr voor twee dagen. (100 euro)Inclusief benzine. het is inderdaad één grote chaos op de weg als we de stad uitrijden. Kilometers buiten de stad lopen er nog honderden mensen langs en over de weg. Ook schapen, geiten en volgepakte ezels bepalen hier het beeld. Als ik vraag waarnaartoe al die mensen op weg zijn moet Abara lachen. "Gewoon, op bezoek bij vrienden of naar de kerk, of lekker rondhangen, of spullen halen tien kilometer verderop." Hier en daar zie je gestrande auto's en vrachtwgens verlaten op de weg staan. We vragen ons af waar de eigenaars zijn gebleven. De wegen zijn ongelofelijk hobbelig en stoffig. We rijden met een gangetje van 40 kilometer per uur richting het oosten. Soms moeten we een omweggetje maken van 12 kilometer omdat er een stuk is afgesloten wegens wegwerkzaamheden. Deze reconstructies zijn overigens in handen van Chinezen. Zij verdienen het geld en laten de Ethiopiers voor een schijntje het werk uitvoeren. Zo'n 50 kilometer buiten Addis zien we voor het eerst een stukje van het landschap. het is hier al 6 maanden gortdroog terwijl het regenseizoen allang begonnen had moeten zijn. Op de gele heuvels zien we hier en daar een nederzetting met boeren in ronde hutjes gemaakt van klei en koeienpoep. Het dak is gemaakt van stro. Aan de hutjes hangen gereedschappen. Naast de hutten liggen bergen geel hooi van de Tif en dient als voer voor het vee.(Dit is een soort graan waar de injara's van gemaakt worden)Om de hutjes heen groeien heggetjes doornstruiken, die dienen om de wilde beesten buiten te houden. Er lopen hier namelijk veel hyena's rond na schemertijd. Naast de hutten zien we plakaten koeienpoep opgestapeld. Deze dienen als brandstof om te koken. Op de heuvels groeit niets. Verspreid door het landschap zie je hier en daar paraplu-bomen die ons bekend voorkomen uit documantaires over Afrika. Recht eronder zitten herdertjes in de schaduw. Ze zijn een jaar of twaalf.
We maken een stop in Debre Zeyet. We nemen een koffiepauze aan een meer dat Bishoftu heet en "Ugly" betekent. Het blijkt een kratermeer te zijn dat giftig is vandaar de naam. Het uitzicht daarentegen is alles behalve Bishoftu. Na de break rijden we verder naar Nazaret. Dit is de hoofdstad geworden van het Oromo volk. Het is de snelst groeiende stad van Ethiopie. Nu zie je er nog niet zoveel armoede maar dat is over een jaar of zes wel anders vertelt Abara. Het trekt veel Oromo's aan van het platteland op zoek naar werk wat redelijk betaalt. Deze boeren zijn vaak hun bezit kwijt geraakt aan de staat. Het land is namelijk niet zoveel waard en de regering kan naar believen je huis zomaar opkopen, omdat ze het "nodig" hebben. Ze betalen dan alleen de geschatte waarde van het huis aan je uit en je staat op straat. Een schatting die trouwens door de staat zelfs wordt bepaald. We gebruiken er een lunch in een hotel waar een AIDS conventie wordt gehouden. Er rijden door dit land trouwens ontzettend veel mooie wagens rond van bijvoorbeeld de VN en andere weldoen-organisaties. Waar gaan onze goeie centen heen zou je denken? Ook op de golfbaan in ons hotel zagen we een aantal VN medewerkers met zo'n grote terreinwagen. Ze werden over de baan begeleid door een persoonlijke caddy die hun stok moest gaan halen die ze soms woedend over de baan smeten als hun slag niet goed was. Aan het eind van de middag komen we aan in Sodere! Daarover starks meer. Doei